Uhain berri etsipendua
Olerki berriaren
tristura
nire bihotzaren
mindura.
Nire lurra, nire anaiak,
ametsak nireak. Urteen zalapartan
orok galdu zuen
niretasunaren poza.
Jaungoiko guztiak ukatzen dituen
emakume bat naiz.
Aski dut gaurkotz letani latza;
bihotz mindurak eragindako
lelo garratza.
Itsas-ontzi aintzinako kobrearen metal zaharrak
ez du ene itxura tristearen tristura
eta plaia-hondar-hustuak udazkenean
ez du ene etsipenaren zapore garratza.
Ez aingeruk eta ez arranok
hemen ez du jadanik
egitekorik ezer.
Hil zaigu dena.
Eta poetak
uste
du
ezerk ez duela ezer balio.
Oi gure denbora hunen desolamentua!
... eta beste mila
kinka, hots,
poeten
makila
kaden
ta mingots.
Erdi minetan dagoen
munduaren
garraisiak
eta antziak.
Kontzientziaren
higiduraz
eta etsipenaren
kutsaduraz
sortuak.
Beranduko esistentzialismuaren
kantuak,
euskal izate zapalduaren
oramahaian,
estuaren
estuan,
oretuak;
euskalkerriaren
aurka
mailuka
landuak;
erlijiokeriaren
saminez
suminez
piztuak...
Gure olerki berria:
etsipenaren odol-goitika lamia.
Baina badute,
hala ere,
gure poetek,
luma amurratuaz
eta tinta garraztuaz
idazten
duten
profetek,
badute,
antza,
zerbaiten esperantza...,
idazten
jarraitzen
baitute.
Olerki berriaren
tristura
nire bihotzaren
mindura. |
© Mikel Zarate