Neguko udaberria

                                udaberriko udaberri bihurtzeko

                                lehenbiziko ahalegin handia egin zuten

                                Euskal Herriko 339 apaizei.

Herdoi beltzezko burdin arantza

larre inguruko elorri,

zeru urdinez bero horiska,

larran lur lakarra gorri.

Belar berdeak, belar guriak

erre egin dira, erre,

ta ardi otzanak Patxiren larran

haserre daude, haserre.

Txutxu ta mutxu, ixi ta mixi,

haserrearen beldurra;

gizen ta mizen, lasai ta masai,

aurrean duten txakurra.

Zuri ta gorri, gorri ta zuri,

estukuraren kolore,

beldur itoa leher indartsu...,

berehalaxe adore:

—«Ezin gaitezke, ezin honela

hemen bizi, txakur jauna!

Non dira gure eskubideak?

Non gure askatasuna?

Gure artile: esne, haragi

eta bizia ematen...,

eta esparru agortu hontan

egon behar lurra jaten?

Goikoa goian (berezko lege)

behekoen onerako,

ta gu zaintzeko zaude zu goian

ta gure zerbitzurako.»

Ardi larrien min arrenkurak

arretaz ditu hark entzun;

beekariak zaunka isildu

ta «aita bihotzez» erantzun:

—«Ardi gaixoak! Zertan zarete

zoroak bezala ari?

Pazientzia! Hortan bai gaude

gure ugazaba ta ni.

Etsaiak daude izkutuan zai,

etsai bihurriak anitz!

Zuen galdua zuekin zuek

zaintzen egongo ez banitz!

Etorriko da gure ugazaba,

berarekin udaberri.

Pazientzia! Gure ugazaba

haserre ez dezagun jarri,

gogorkeriak gogorkeria

berehalaxe bai dakar...»

Ardiak larran, hesi barruan,

isil, geldi, larri, bakar.