Euskara batzen

                                        ari diren guztiei.

Ez!

Ez, ez!

Ez, ez, ez!

Ez dut nahi gure hizkuntzaren

zaharkeriazko kutsaduraren

etengabeko zurrunbiloaren

zurrupa mareagarriaren

zorabiozko jirabiraren

goitika higuingarriaren

ezinegon larriaren

bizi ezinaren

ezinean bizi.

Ez dut nahi lehenaren itzalean

galduriko euskararik,

lehenaren lurpe humelduan

ustelduriko euskararik,

lehenaren urkamendi garratzean

hildako euskararik.

Ez dut nahi hitz, aditz, hizki,

hizkuntza arkaiko ulergaitzik;

ez dut nahi axularkeriarik,

ez dut nahi aranakeriarik;

ez dut nahi sitsak jandako euskararik,

euskara herdoildu hatsitu momiaturik.

Euskara bizi berri batu gazte bat nahi dut,

gaurko arnasa, izerdi ta odolez oratua,

baserri ta hiriz osotua,

gozoa ta garratza,

leuna ta latza,

garbia ta zikina...,

egunerokoa,

edozertarakoa.

Atera nazazue,

mesedez, faborez, otoi,

museotik,

kanposantutik...,

bestela ito egingo nauzue, hil.