Grinaren garraxi larriz

izangokoaren biluztasunean

etortzen den haurra bezala;

forma, usai eta kolorez jantzi nahirik,

argiaren birjintasunean

etortzen den eguna bezala;

irribarre eguzkitsuz

edo negar euritsuz,

ugaritasunaren itxaropenean

etortzen den udaberria bezala...,

etorri egiten zaizkit

olerkiak

etorriaren sabel erdimintsuan.

Etxeko giro maitasuntsuan,

mendiko haizearen altzo dantzarian,

kaleko kutsadura zaratatsuan,

oinez, kotxean, abioian noalarik,

geldi nagoelarik,

gizartearen gutasunean,

bakardadearen nitasunean,

goizaldian,

gauerdian...,

gutxien uste dudanean

etortzen zaizkit

nire giza-muga hertsi

eta kutsatuaren barnera,

babes irritsaren murmur

goxozko liluramenduz.

Eta jantzi egiten ditut nirean

kolore berdez,

laztan xamurrez,

abesti higiduraz...,

jantzi ta apaindu egiten ditut nirean,

astiaren joanean.

Etorri egiten zaizkit olerkiak

niregandu nahirik.

Egin...

ez dut inoiz egin olerkirik.