Bilbao Antonio

 

        Morgan jaioa (1937).

        Beste euskal-idazle askoren antzera, ainbat izenorde erabilli ditu gure olerkari onek bere: «Mintegi», «Atxondo», «Aurrekomendi», «Itxaskirru» eta «Morga».

        Olerki liburu bat egin dau; baiña argitaratu barik dago oraindiño. Orain arte argitaratu ditun idazlanak aldizkarietan agertu dira.

        Ona emen bere lora eder bat:

 

 

        Irribarre ta lore

 

        Maitea, ames daigun batera,

        ikuste zoragarri bat ba jatorku

        begien aurrera.

        Ara, une batean,

        bizitzak daukan ederra.

        ...Musker dago bazterra,

        zugaitzak ler-bear.

        Pozaren barria ugalduz

        loreak apaingar.

        ...Lotskor eta bikain

        kuruntzun-lorea:

        birjin baten jantziaren

        lotsea dirudi...

        Ara non makatza:

        ur garbien bitz zuria gorantza...

        Sortegun den, maitea,

        izate orok barnean daukan

        indar ta zoramen...

        Izadi oro baitago bestan:

        —gaur egubarri—!

        ale asko sorturen

        laztan bizitzari.

        Poztu bitez, maitea, zure begiak.

        Ederra baitogu jauregiz,

        izadi guztia eliz,

        solas gaitezan maitemin!

        ...Larros botoek girri,

        argi-bera larri,

        ler adi lore,

        eguzkide gar guri!

        Ortzipean dator gurpil arrigarri

        izadi mirariaren

        sorkun eta arri.

        Zugaitz orri barriak

        irri, irri, irri,

        zugaitz gainburuak

        eguzkitan igeri...,

        orri aizetuek kili-kili.

        Atsegiña ba da goizeon ugari.

        Txoriak ikas dabe ikas

        ainbat zoragarri;

        txindorra goizerik,

        arat-onat jolas,

        abes bizitzari.

        (Lorak eta bedarra

        sortzen sarri-sarri...)

        Lillura zoramen bat

        intxaurrondo loretan,

        irribarrea dirudie

        alako begi orietan...

        Egazti-piztiak ba dakie

        maitasuna zer dan:

        kukua aristietan,

        lantzarrean txirri-txirri...

        (Bizidun oro sentitzen da

        gaur olerkari...)

        Arnas andi bat dago

        alde guztietan...

        Bizitza den, maitea,

        bizi gura andi,

        bedar, zugaitz, sasi,

        solo, lantzar, lorea,

        ta Izadiak Izadi.

        Lantzar onen erdian kerizea,

        keriz eder paregabea...

        Edan bekie, maite, zure begiok,

        keriz onen lillurea,

        begira zaitudanean

        zoratu daitezen neuriok...

        Bestalderantz zu, solondoko sagasti,

        lora-atsegiñetan

        zu zara nagusi.

        Aurrian naukazu,

        zoramenaren arian,

        zu gurtzera urtenda

        arimea begian...

        Sagasti zuri, sagasti geldi!

        Altzo bete lora aidean.

        Nork jarri ete orren lore

        zure amantalean?

        Sagasti zuri, sagasti geldi,

        poz andi baten jauztiri,

        milla txibirita alboetan

        dagoz zure adi,

        milla tximelet zure oiñetan...

        Nor zaitugu, sagasti zuri,

        ametsen erditze zoragarri,

        ederraren berpizte?

        Emazte gaia, nonbait, bitxiez jantzita

        senargaiaren adi?

        Nor zaitugu, sagasti lore?

        Ezkontzara zatozan

        Jaunaren mirabe,

        ala Jaunartzera datorren

        Zorionaren ume?

        Nor zaitut Zu, Ederra,

        uso zurien algara,

        uriturren edurrite,

        lora andi baten auste,

        loraen eurite?

        Geldi nai zaitut,

        irribarre ta lore,

        lora nai zaitut azkengabe,

        gurtzen zaitut Eder-une... [1]

 

        [1] «Euskera», 1962, 347-garren orrialdean.

 

 

© Mikel Zarate

 

 

"Bizkaiko euskal-idazleak" liburua

"Mikel Zarate - Lan guztiak" orrialde nagusia