Bera ez dago, ez
Baztertxo hortan egoten zen eserita,
baztertxo hortan egoten zen murmurrean
(hezur ta azal, ximel-ximel, hilotz bizi,
kronista zahar, lehenaren zabaltzaile,
nire erlijio, euskara ta Euskalerri),
hortxe egoten zen beti nire amona...,
baina ez dago. Ez dago, ez, orain hemen
urte askotan maite izan nuen hura.
Hementxe daude bere gauzak (hotz ta triste,
bertan behera bazterturik): zapatillak,
orratza, aria, ditarea, artaziak,
antiojuak (kinkaileru zahar bati
orain hogei ta hiru urte erosiak,
kristal nabarmen haietara eratzeko
bere begiak, okulista batek inoiz
ikusi gabe hil zirenak). Bere gauzak
hementxe daude, baina bera ez dago, ez.
Bere ohea, orrazia, guanteak
ta adrilua (bere hankak berotzeko,
oso hozbehera txikitatik izan baitzen).
Hementxe daude bere gauzak, baina bera
ez dago hemen. «Betiko ez gare eta
esaten zidan eldutako madaria
jausi egiten da, jausi, bai, ene maite.»
«Ez, amona» nik erantzuten, egiaren
dardara irripar batean ezkutatuz.
Baina, ai ezbearraren ezbearra!,
esan bezala erori zen gaixoa
eta ez dago hemen, bere baztertxo hortan,
ez dago. Bere gauzak diote... |
© Mikel Zarate